بيش از يك قرن است كه بتن، به عنوان نوعي سنگ مصنوعي فراگير و بادوام به دنياي ساختمان معرفي شده است. كمياب شدن برخي از انواع سنگ ها و هزينه هاي استخراج ، برش و حمل و نقل آن ها ، موجب شد كه افق جديدي را فراروي معماران و مهنرسان گشوده شود تا بتوانند سنگ را به شكل مصنوعي شبيه سازي كنند.
اين ماده جديد ، با سرعت باور نكردني كاربري جهاني يافت.
پس از دوره بورتاليسم كه استفاده از بتن به صورت افراطي گسترش يافت ، تا سالها معماران به اين ماده ساختماني به ديده بدبيني نگاه مي كردند و بسياري از آنان ، وجوه زيبايي شناسانه و كيفيت هاي معماري آن را نمي ديدند.